Versace: mijn toekomst als zzp’er

Napels (Italië), 9 januari 2017. Laura Camponeschi, journaliste van de bridgewebsite Neapolitan Club, waarmee IMP vaak samenwerkt, heeft een interview afgenomen met Alfredo Versace, die samen met zijn partner Lorenzo Lauria het sterpaar vormde van het Italiaanse team dat tot voor kort werd gesponsord door Francesco Angelini (zie ons artikel van 22 december 2016) en dat heel wat internationale successen boekte. Dit interview is in het Engels vertaald door Laura Cecilia Porro en uit dit Engels met een schuin oog op het originele Italiaans door IMP in het Nederlands.

Laura Camponeschi: Per 31 december is Angelini Bridge gestopt. Dit betekent niet alleen het einde van een van de populairste Italiaanse en internationale bridgeorganisaties, maar ook het afscheid van een grote sponsor, Francesco Angelini. Lorenzo Lauria en jij hebben meer dan tien jaar in Angelini zijn team gespeeld, jij hebt met Angelini gespeeld en je bent zijn teamgenoot geweest. Kun je over deze beslissing wat meer vertellen?

Alfredo Versace: Mijn persoonlijke relatie met Angelini heeft meer dan tien jaar geduurd. Francesco Angelini is bezeten van bridge. Toen hij besloot een team samen te stellen, benaderde hij Lorenzo Lauria, met wie hij al sinds zijn schooltijd bevriend was. Mijn avontuur met hen ving toen ook aan: we begonnen met teams die niet heel competitief waren, maar groeiden door tot een van succesvolste teams ter wereld. Met Angelini wonnen we een reeks wedstrijden, nationaal en internationaal. Waar hij het meest trots op is, denk ik, is hoe hij met Sementa uitkwam voor Italië bij het Europees kampioenschap 2002 in Salsomaggiore en dat won met nog bijna twee dagen te gaan. Zoals bekend is Angelini – naast zijn werk – bezeten van twee dingen: bridge en voetbal.

Hoe voel je je nu Angelini Bridge niet meer bestaat?

Uiteraard betreuren Lauria en ik deze beslissing. In Angelini zijn team spelen was altijd een geweldige ervaring. Hij was niet alleen sponsor en weldoener, maar ook een uitstekend speler en bovenal een fantastische captain, een echte leider. Hij is altijd een vriend voor ons geweest, hij respecteerde ons en hij was altijd genereus. Hij bezat en bezit alle eigenschappen die een leider dient te hebben. Ik hoop vurig dat Francesco in de toekomst weer zal kunnen gaan bridgen; dat is een van zijn levenspassies. Ik weet zeker dat het voor hem een lastige beslissing moet zijn geweest. Blijkbaar kan hij zich niet meer zo aan bridge wijden als hij zou willen.

Hoe is de beslissing het team op te heffen tot stand gekomen?

Angelini is een winnaar; hij speelt graag op hoog niveau om te winnen. Non‑playing captain of sponsor zijn is eigenlijk niets voor hem. Hij meende waarschijnlijk dat hij geen doorslaggevende bijdrage aan het team kon leveren. Na het teleurstellende optreden van Italië in Opatija (2014) ebde zijn enthousiasme wat weg. Hij is een charismatische persoonlijkheid en zijn afwezigheid had een negatieve invloed op het team, dat er niet in slaagde zo succesvol te zijn als voorheen. Om kort te gaan: Opatija besloot te stoppen met spelen en als uitvloeisel daarvan het team te ontbinden.

Had je deze beslissing verwacht?

De laatste tijd leek het een beetje in de lucht te hangen, want Angelini beperkte gaandeweg de trainingen, die hij voorheen regelmatig organiseerde. De laatste maanden van 2016 hebben we helemaal niet gespeeld. We kregen het gevoel dat hij afstand nam van de bridgewereld.

De terugtrekking van Angelini betekent dat heel het Italiaanse bridge een belangrijke sponsor en historische sleutelfiguur verliest.

Absoluut. Een stuk Italiaanse en Europese bridgegeschiedenis is afgesloten. Angelini heeft gespeeld en gewonnen, maar heeft ook het Italiaanse bridge geholpen, net als Maria Teresa Lavazza, de andere grote sponsor van het Italiaanse bridge. Angelini en Lavazza waren de leiders van ons bridge en hun teams hebben de kampioenen gevormd die Italië in staat stelden zoveel te winnen in Europa en in de wereld.

Angelini heeft het team opgeheven, terwijl de laatste jaren ook Maria Teresa Lavazza een minder prominente rol in het Italiaanse bridge speelt. Wat voor toekomst zie je voor de Italiaanse bridgebond?

Het Italiaanse bridge maakt een moeilijke tijd door. Na de terugtrekking van Lavazza betekent die van Angelini een groot verlies. We hebben onze prestaties met het nationale team kunnen behalen, doordat ons langjarig contract ons in staat stelde voortdurend te oefenen. Zodoende konden Lauria en ik meedoen aan internationale evenementen, altijd goed voorbereid en gemotiveerd. Voor de spelers van Lavazza gold dat ook. Daarom durf ik te stellen dat Angelini en Lavazza de leiders van het Italiaanse bridge zijn geweest en hun teams in staat hebben gesteld uitzonderlijke internationale prestaties neer te zetten.

Heden ten dage hebben we echter een flink aantal jonge spelers, met wie we vorig jaar het jeugdwereldkampioenschap in Salsomaggiore hebben gewonnen. Bovendien hebben we op de Europese kampioenschappen vorig jaar in Boedapest ons geplaatst voor het wereldkampioenschap in Lyon. Die kwalificatie mag een triomf heten, want de bezetting was sterk en twee van onze drie paren speelden nog niet zo lang. Massimiliano Di Franco & Andrea Manno en Giovanni Donati & Alessandro Gandoglia hebben aan die plaatsing belangrijk bijgedragen.

Giovanni Donati is nog heel jong. Op de komende Noord-Amerikaanse Kampioenschappen in Kansas City, Missouri speelt hij met Mustafa Cem Tokay; hij vervangt dan Sementa en is dan teamgenoot van Lauria en mij in het team van Cayne. Dit is voor hem een prachtige gelegenheid om te groeien. Die Nationals vormen een mooie uitdaging voor alle bridgers; kampioenen van over heel de wereld doen eraan mee en de bezetting is heel sterk. Het is een heel uitdagend evenement, en het biedt iemand als Donati een gelegenheid om te groeien en te tonen wat hij kan.

Maar nu de hamvraag: welk open team gaat voor Italië uitkomen op het wereldkampioenschap in Lyon?

Ik zou het niet weten; ik ben ook niet degene die daarover gaat. Er zijn heel wat vraagtekens.

Ik welk opzicht? Doen Lauria en jij niet mee?

Om eerlijk te zijn denk ik dat een nationaal team zonder Lauria & Versace verrassend zou zijn, maar dezer dagen is alles mogelijk. Lauria en ik zijn jarenlang voor Italië uitgekomen en daar ben ik trots op. Maar spelen in een nationaal team is zwaar en duurt vele dagen; en dat zonder een sponsor als Angelini of Lavazza. Laten we zeggen dat de toestand verandert.

Ja, de toestand verandert. Wat gaan Lauria & Versace doen na Angelini?

Voor de komende tijd kan ik je zeggen dat we zijn toegetreden tot het team van Saverio Vinci. Met hem spelen we in Italiaanse competities en op het Open Europees Kampioenschap dit jaar in Montecatini, Italië. We blijven de Nationals spelen met Cayne. Voor andere internationale toernooien moeten we nog een team vinden. Voor de langere termijn weet ik het niet zo zeker. Ik denk erover weg te gaan uit Italië. Het contract met Angelini was voltijds; nu zijn we beschikbaar om nieuwe voorstellen te beschouwen. Je zou kunnen zeggen dat ik een soort ‘zelfstandige zonder personeel’ ben geworden.

Daarom sluit ik niet uit dat ik meer in het buitenland ga spelen. Ik kijk om me heen en ik neem aanbiedingen serieus in overweging. Ik maak ook het beste van andere kansen; zo speel ik de Cavendish en de Copenhagen Invitational met Tokay. We zoeken ook nog een team voor Amerikaanse regionale toernooien en voor de belangrijkste Chinese toernooien. De komende Zuid-Amerikaanse kampioenschappen speel ik met Juan Carlos Ventin. Een paar jaar terug zou ik er niet over peinzen weg te gaan uit Italië; nu is alles anders en liggen alle mogelijkheden open.