Het Kerstdoublet

Jaren geleden spraken partner en ik af dat we tijdens de altijd gezellige en goed georganiseerde Kerstdrive van het Utrechtse STAR onze strafdoubletten in de kerstboom zouden hangen. Doubleren was dus louter informatief om zodoende de kerstgedachte te waarborgen; “de instelling het beste te doen voor de mensen, zoals voorgehouden tijdens kerst”.

Deze afspraak zou ongetwijfeld tot hilarische situaties aan tafel leiden, maar daar was het ons eigenlijk om te doen. Voor fanatieke bridgers waar ‘meedoen belangrijker is dan winnen’, alleen voor de Kerstdrive geldt. Tot halverwege de avond verliep onze nieuwe conventie zo goed als foutloos. Een keer wisten we zelfs een gedoubleerde overslag tegen te houden.

Maar toen verschenen Bart Jessurun en Jan Meijer aan tafel. Dan moet je weten dat toen de meesten van ons nog nooit van bridge gehoord hadden, Bart Jessurun met Het Buitenhof 3 al kampioen viertallen van Nederland werd (in het seizoen ’69-’70). Bart was een bedachtzame en uiterst vriendelijke speler die, om tijd te winnen zodat hij na kon denken wat zijn volgende actie zou zijn, regelmatig vragen stelde die in mijn ogen totaal onzinnig waren. Een heerlijk moment om je ouderwets te ergeren, maar niet tijdens Kerst natuurlijk.

Bart vormde met Jan Meijer een sterk paar. Meestal verlieten wij de tafel tegen hen met scores onder het midden, maar soms ook wisten wij een goede score te halen. En laat dat nu precies tijdens de kerstdrive het geval zijn geweest. Mijn partner opende in de eerste hand met 1 en Bart keek kwetsbaar aan tegen:

  B 9 8 A H 8 7 2 H B 4 H 4

Geen geschikte hand om 1SA te volgen en ook een doublet zag er niet fraai uit. Bart had razendsnel door dat hij wat lastig zat en loste dat probleem op door op ietwat lijzige manier (wat extra tijd opleverde) vroeg: “Uhm, wat betekent die ene schoppen?”

”Dat betekent dat hij een vijfkaart harten heeft, Bart!”, grapte ik, want ook tijdens de Kerstdrive was serieus antwoord geven op een toch wel onnozele vraag niet mijn beste vaardigheid. “Echt waar?”, vroeg Bart welgemeend. “Nee natuurlijk niet Bart, dan zou ik 1 toch gealerteerd hebben…”  

Ik vergat nu echt bijna even dat het Kerst was, want ik ergerde me en liet dat misschien toch wat te duidelijk blijken. “Dat is ook weer waar”, concludeerde Bart rustigjes en hij haalde 2 uit de biddingbox. Iedereen wist inmiddels dat Bart punten had, dus besloot hij toch maar wat te bieden. Met een 2-3-4-4 verdeling had ik een uitgesproken negatief doublet in handen en dat was wat ik bood. Tot mijn verbazing was het bieden daarna afgelopen…

Dit was het korte biedverloop:

West

Noord

Oost

Zuid

–

1

2

dbl

a.p.

Na schoppenstart maakte ik een introever en toen de rook was opgetrokken, had Bart drie slagen bij elkaar verzameld. Kwetsbaar gedoubleerd vijf down, dat was 1400 voor de jonkies. We zouden niet voor straf doubleren, maar over voor straf passen, hadden we (gelukkig) geen goede afspraken gemaakt.

Bart noteerde zijn gruwelijk slechte score met gebogen hoofd. Toen hij daarna weer opkeek, verscheen er een lichte glimlach op zijn gezicht. Vervolgens richtte hij zijn blik tot mij en sprak toen de volgende memorabele woorden: “Hoe wist jij dat je partner een vijfkaart harten had…?”

Ik moest hem het antwoord schuldig blijven en dat begreep Bart heel goed. Ik was niet eens geërgerd door die laatste vraag, kennelijk was ik inmiddels geheel in de ban van de kerstgedachte geraakt. Of misschien kwam het wel door de goede score die we eindelijk weer eens een keer tegen deze mannen mochten noteren…

Vrolijk kerstfeest!