The Buenos Aires incident

De WK Bridge 1965 in Buenos Aires
Het wereldkampioenschap Bermuda Bowl werd in 1965 gehouden in Buenos Aires, de locatie van het beruchte vingersignaalschandaal (3x woordwaarde). De Britse experts Terence Reese en Boris Schapiro werden door de Amerikaanse spelers B. Jay Becker en Dorothy Hayden (nu Truscott) ervan beschuldigd hun kaarten met verschillende aantallen vingers vast te houden in overeenstemming met het aantal harten dat ze vasthielden. Toen de beschuldigingen tijdens het evenement naar buiten lekten, verbeurde de Britse aanvoerder Ralph Swimer alle wedstrijden van zijn team en trok Groot-Brittannië terug uit de competitie.

Boris Shapiro (1909-2002); ‘Grumpy old man’.

Vakantie op Malta
In 1999 was ik een maand op Malta. Op een oorontsteking door een niet of te weinig gechloreerd zwembad na, had ik daar een fantastische tijd. Dat zat zo: geweldig weer, heerlijk eten, maar vooral omdat daar de EK Bridge werden gespeeld en ik voor de NBB en het ANP verslag uit mocht brengen en er daarna een vakantie aan vastplakte. Omdat ik, net als het incident, ook van 1965 ben, vond ik dat een uitstekend excuus om op de toen 90 jarige en vooral niet gemakkelijke Shapiro af te stappen: “Mijnheer Shapiro, het is u waarschijnlijk al ontelbare keren gevraagd maar niemand heeft het eeuwige leven. Wat is er nu eigenlijk precies gebeurd bij het Buenos Aires incident?”. Het geheugen haperde bewust of het verdringingsproces was al lang geleden voltooid. Met veel misbaar antwoordde Shapiro: “Er is een onderzoek uitgevoerd, dat duurde tien maanden en we bleken onschuldig!” Ik zette een beetje jennerig, door: “Het onderzoek is niet gestart in Buenos Aires maar in uw thuisland”. Irritatie klonk door in het antwoord: “Ja inderdaad in Engeland. But who wants to know…?” Nou ja, ik bijvoorbeeld….!

Wat deden ze dan precies?
De aanklacht was dat Reese-Shapiro hun kaarten op een bepaalde manier vasthielden en daarmee het aantal hartens dat zij hadden aan elkaar doorgaven. De mate van correlatie tussen vingers en harten was daarbij zeer hoog. Het is echter de vraag of Reese-Schapiro al dan niet hebben geprofiteerd van de vermeende uitwisseling van informatie. Degenen die de kant van de spelers kozen, voerden het laatste aan en suggereerden dat het onwaarschijnlijk was dat het Britse paar vals speelde omdat het nooit punten had gehaald op de spellen in kwestie.

Een aantal voorbeeldspellen:

Het 1SA volgbod ziet er misschien raar uit, maar Reese en Shapiro speelden Gardener. Dan belooft 1SA ergens een goede zes- of zevenkaart met maximaal een punt of tien, of een echte 1SA opening. Shapiro kan daarna met 2 vragen wat er aan de hand is. Met slechts een vijfkaart, gelijke kwetsbaarheid en zoveel verliezers is zo’n actie niet zonder risico. Tenzij je weet dat partner vier hartens mee heeft…Reese gaf toe dat het 1SA bod een klein risico bevatte, waarmee hij een uitstekend voorbeeld gaf van een Brits understatement.

Check Back Stayman was nog niet geboren en dat verklaart misschien waarom Reese niet naar een vierkaart harten of driekaart schoppen vroeg. Maar zou oost op 2 mogen passen? Het is daarom niet te verklaren dat Shapiro op 2SA ineens zijn hartens introduceerde, waar een pas met een minimum op zijn plaats leek. Mocht hij toch naar 3SA willen gaan, dan was een en passant 3 bod toch opgelegd? Tenzij Shapiro wist dat Reese ook vier hartens had…Vanuit het standpunt van Reese: als hij wist dat Shapiro vier hartens had, zou hij zelf 2 hebben kunnen bieden. Misschien dus geen goed voorbeeld, maar wel vreemd geboden. Het 4 contract is overigens down met klaveren uit.

Het 3SA van noord werd als onlogisch beschouwd. Zuid zou heel makkelijk een vijfkaart ruiten van de heer kunnen hebben, samen met H. In dat geval zou 3SA down zijn geweest en 6 zo goed als dicht. Shapiro maakte zich geen zorgen om de hartenkleur; zijn partner had er immers vier…

Tegen 4 door west startte noord doodleuk met 5, via 9 en B voor de vrouw. De leider speelde direct harten terug omdat hij zeker wist dat zuid A zou hebben. Hierdoor liep de leider tegen twee overtroevers aan (eentje was te voorkomen geweest) en het contract ging twee down. De noordhand is aan diverse experts voorgelegd en de meesten kwamen een troefje uit. Er is, nu 59 jaar later, naast Shapiro nog niemand gevonden die onder A zou zijn uitgekomen.

Shapiro startte met 10 die oost overnam met B. De leider nam de slag met H en ging door met vier rondjes , eindigend in dummy. Oost deed hoog laag in ruiten de deur uit. Toen de leider een klaveren naar zijn heer speelde, kwam Shapiro aan slag met A. Qua punten was er bij zuid geen plaats meer voor A, dus die prent zat zeker bij Reese. Het was nu dus een koud kunstje om naar A over te steken, zodat oost harten door zuid zou kunnen spelen (die kon immers nog wel Vx hebben). Shapiro legde echter A op tafel; hij ‘wist’ namelijk dat zuid nog maar één harten had.

Dit was de positie toen Shapiro A op tafel legde. Reese had na afloop een hele reeks aan argumenten waarom Shapiro wist dat hij V zou hebben, maar geen een daarvan sneed hout. Het kan zijn dat Shapiro te gehaast of gewoon fout verdedigde, waar ruitennaspel opgelegd zou zijn.

Terence Reese (1913-1996); bekennen kan altijd nog!

Ook hebben Reese en Shapiro ‘bewijs’ aangevoerd dat ze niets wisten van het aantal hartens. Maar misschien deden ze het niet op alle spellen, bijvoorbeeld alleen op de even spellen als ze kwetsbaar waren, ik noem maar een voorbeeld. Als Reese namelijk wist dat zijn AH geplaatst waren tegenover een renonce, zou hij nooit doorgeboden hebben over 4.

Nog een spel waar het aantal hartens samen kennelijk niet bekend was. Garozzo kwam met harten uit en de eerste acht slagen waren voor NZ. Waarschijnlijk had Shapiro een ruitje bij zijn harten zitten…

Benito Garozzo (1927-); “Kleinje plaatje, doe ik al bijna 100 jaar!”

Omdat Reese wist dat zijn partner geen vierkaart harten had, hoefde hij er zelf voor een informatiedoublet ook geen vier te hebben, dus waarom geen dubbel? En als Shapiro wist dat Reese gezien het bieden maximaal twee schoppens had en maar drie hartens, dan was het toch redelijk opgelegd om met 3 over 2 de reddingsboei alvast uit te gooien? Nu lieten ze de Italianen ongestoord 4 spelen.

Niet kwestbaar zou je toch met de oosthand wel 1 volgen, zeker als je weet dat partner er vijf meeheeft! Shapiro paste echter, zodat de goedkope redding niet werd gevonden.

De British Bridge League oordeelde uiteindelijk dat Reese en Schapiro onschuldig waren aan bedrog; de World Bridge Federation achtte hen echter wél schuldig en verbood hen voor drie jaar deelname aan WBF-evenementen. Bridgeschrijver Alan Truscott schreef een boek over de affaire getiteld ‘The Great Bridge Scandal'(bestel hier), terwijl Terence Reese zijn eigen verslag schreef, ‘Story of an Accusation’ (bestel hier). Reese heeft zijn valsspelen veel later wel toegegeven, maar dat mocht pas bekend worden gemaakt, nadat betrokkenen (hijzelf en Boris) waren overleden.

Ik wist het in 1999 al dat ze hadden valsgespeeld. Tijdens het mini-interview keek Shapiro steeds naar rechts op de grond (voor de kijkers links). En iedereen weet dat mensen die liegen dat doen…

Deze stelling is nog niet zo lang geleden ontkracht en blijkt een mythe te zijn. Lees het hele artikel daarover hier.

Bron: Google Books: ‘The Great Bridge Scandal’