Het EK win je in bed

De dagen voor een MK-weekend waren vroeger zwaar. De spanning om te presteren nam toe. Het slapen ging daardoor moeizaam. Het hele systeem spookte door mijn hoofd. Ken ik dat rijtje nog wel? Weet mijn partner het ook? Op weg naar Utrecht nog maar even wat doornemen samen.

Bij de uitvoering viel het meestal reuze mee en was er eens een situatie die in het grijze gebied kwam, konden we tegenstanders geruststellen met “geen afspraken over”. Dat een enkeling zich daar aardig aan ergerde namen we voor lief.

In die slapeloze nachten kwamen steeds spellen langs. Vreselijke rampen, maar ook glorieuze hoogtepunten. Na zo’n spel ging het pitten een stuk beter. Tegenwoordig is die spanning er niet meer. Nu droom ik van de koers van ASML-aandelen en de vrolijke snoetjes van het nageslacht.

Het is tien over half drie in de nacht, jaren geleden:

Na 2SA transfereert noord naar harten en herbiedt 3SA. Voor de vorm zet ik een tandje bij met 4, maar na 4 eindigt het bieden in 4. Na V zie ik de dummy en tel vijf troeven, twee schoppens en drie slagen in de lage kleuren.

Om zoals Nowosadski de kaarten dicht te vouwen en “ten” roepend om aan het volgend spel te kunnen beginnen kwam niet bij me op. Ik zie een simpele overslag door voor het troeftrekken een verliezende schoppen uit noord te troeven.

Als dan ook de ruitenplaatjes verdeeld zitten, kan ik na afloop klagen bij de maat waarom hij niet verder ging na mijn slempoging.

Goed, ik neem de eerste slag met A en speel H en schoppen naar het aas. Een eerste schok ervaar ik als oost A aftroeft. Nog geen ramp denk, ik. Ik kan nog steeds de derde schoppen troeven en zo tien slagen maken. Na de aftroever speelt oost B en mijn onrust wordt groter.

Ik speel H en zie lijdzaam toe hoe west die slag troeft. Hoewel badend in het zweet, is er nog steeds geen grote paniek. Met verdeelde ruitenplaatjes ben ik er nog steeds V troef ik af en twee keer troef verwijdert het gevaar bij OW.

Een eerste ruitensnit verliest aan V links en het schoppennaspel troef ik in de dummy. Een tweede ruiten naar de tien faalt, west neemt de slag met H en ik ben down in een dichte manche.

Schaamte, onthutsing en excuses en de maat gooit nog wat olie op het vuur door uit te leggen dat na een rondje troef en dan de ruitensnit het contract nog steeds gemaakt is. West mag de slag hebben, maar moet in de vork of de dubbele spelen.

Twaalf weg; het duurt even voor ik hersteld ben. Het volgende spel is van tegen de ochtend:

Na de 1 opening biedt de maat klaveren en herhaalt die kleur na mijn 2 (minimum). Ik bied nog een keer ruiten, nu echt en na 3(waarden) van de overkant 3SA. De twee azen zijn mooi, maar de rest is brandhout en je hebt er eerder negen dan elf.

West begint met V en ik neem in de hand en speel een kleine schoppen naar de heer. Oost pakt de slag en gaat verder met een kleine harten. Ik neem B met de heer en begin aan de klaveren.

West kent geen zorgen, maar oost speelt steeds langzamer. Hij bekent een keer en gooit dan een schoppen en twee ruiten. Op de volgende twee klaveren gaan twee harten, maar in het vierkaartseindspel speel ik ook de laatste klaveren.

Oost moet B10 bewaren en 10 en A.  Maar moet wel een kaart afgooien. Met de ijdele hoop dat partner H heeft, wordt dat A. Zelf gooi ik H af en squeeze hem met de nu hoge V nog een keer.

Het wordt een schoppen, zodat ik met V en 9 de laatste twee slagen maak en drie uppen scoor. Ik slaap inmiddels als een roos.

Wat start je met die westhand vraag ik later in de auto aan mijn maat. “Ruiten natuurlijk”, roept hij. Mooi, dan winnen we twee imps terug, ik had er twaalf in sans.

De komende week zitten we in Herning, Denemarken voor het Europees kampioenschap. Ik hoop dat de vrouwen lekker slapen, want goede rust is belangrijk om zeven dagen drie wedstrijden per dag op je qui vive te zijn. 

Naschrift redactie:

Peter schrijft een wekelijkse column op zijn eigen bridge-website www.drienbridge.nl. Neem daar vooral eens een kijkje. Er staat ook een link naar de site op onze Externe links pagina.