Als bridge eenvoudig is…

Ik doe iedere morgen mee aan de Daily Challenge op Intobridge.com en speel vandaag 5 spellen tegen de Canadese topspeler Danny Miles. Ik raap op:

Ik speel het systeem ‘Gavin’s Master Series Full’ en een 2SA opening belooft dan 20-21 punten. Met alle azen, een vijfkaart hoog en ook nog twee tienen, besluit ik de hand na een pas bij oost met 2 te openen en na het verwachte 2 aan de overkant met 2SA een 22-23 SA te tonen. Helaas biedt partner geen 2 maar 2SA op mijn 2. Ik mopper dat dit onhandig is omdat het spel nu mogelijk in de verkeerde hand komt, maar als ik met mijn cursor op het 2SA-bod klik, zie ik dat het een vijfkaart harten met twee honneurs belooft. Dat is handig; als partner een entree erbij heeft, kan ik AB incasseren en daarna nog drie slagen in dummy oprapen.

Ik besluit eerst mijn schoppenkleur te introduceren en daarvan blijkt partner enthousiast te worden want hij gaat cue-en. Als ik naar zijn azen vraag, blijkt hij H te hebben. Als ik nog even doorvraag, beschikt hij ook over V. Dus met 5 slagen in elke hoge kleur en nog drie topslagen in de lage, tel ik er 13 van boven. Nog nooit was bridge zo eenvoudig. Dit was het hele biedverloop:

Na de uitkomst van H is het ‘vanclaimenstein’ (hartens 5-1 zou een minne streek zijn, maar dan snijd ik VB er over oost uit…).

Ik was ervan overtuigd dat het spel zou uitslaan, maar niets was minder waar. Danny Miles speelde een ander systeem en opende doodleuk 1. Toen zijn partner daarop 1SA bood, maakte Danny het af op 3SA. Althans dat dacht hij. Noord corrigeerde naar 4 wat werd uitgelegd als een driekaart schoppen en geen trek in slem. Nu was kleinslem al buiten beeld, laat staan grootslem. Voor mij bewijst dit spel dat je een sterke hand beter met een SA versie kunt openen ondanks de 5224 verdeling dan op eenniveau in een kleur. Je kunt namelijk daarna nooit meer vertellen wat een enorme os je hebt.