Bridge System Champion

Rome, 5 mei 2016. Wat is in bridge het beste biedsysteem en wie speelt dat? Deze vraag is in bridge zo oud als de weg van Kralingen, bijna zo oud als het contractbridge zelf. Reeds in 1931 werd The Bridge Battle of the Century gespeeld tussen de teams van Ely Culbertson en Sidney Lenz, met als inzet vooral wat het beste biedsysteem was: het ‘Culbertson System’ of het ‘Official System’ van Lenz. Team Culbertson won de wedstrijd, maar in hoeverre die overwinning te danken was aan zijn systeem dan wel aan beter spel en betere handwaardering, bleef onduidelijk.

Nu komt het Italiaans-internationale ‘online bridge magazine’ Neapolitan Club met een competitie genaamd Bridge System Champion, uitdrukkelijk bedoeld als een competitie tussen biedsystemen. Enkele van de belangrijkste wedstrijdbepalingen:

• Iedereen mag meedoen met een team van maximaal acht spelers.
• Binnen een team moeten alle paren hetzelfde systeem spelen.
• Alle systemen zijn geoorloofd, zonder uitzondering; ook Hoogst Ongebruikelijke Methoden en Bruine Stickerconventies (in de zin van de desbetreffende regeling) zijn onverkort toegestaan.
• Alle kunstmatige biedingen moeten door de bieder worden gealerteerd en ongevraagd uitgelegd (zoals bij online bridge gebruikelijk).
• Elk team stuurt tevoren een systeemkaart in, die hun tegenstanders en andere belangstellenden dan kunnen raadplegen.
• De competitie bestaat uit wedstrijden op basis van knock‑out over 128 spellen, in de finale 256 spellen.
• De wedstrijden worden gespeeld op Bridge Base Online, dan wel op een ‘ander soortgelijk platform’ (misschien ook het Nederlandse StepBridge?).
• De winnaar mag zich een jaar lang ‘Bridge System Champion’ noemen en mag deze titel het volgende jaar verdedigen tegen het team dat dan de competitie wint.

Hoe belangrijk is een biedsysteem?

Op het ogenschijnlijke uitgangspunt dat de ‘Bridge System Champion’ inderdaad het beste biedsysteem speelt, ligt kritiek uiteraard voor de hand. Het is alsof we een ‘schaatskampioen’ willen aanwijzen door Sven Kramer een langebaanwedstrijd te laten rijden tegen een krabbelaar uit een tropisch land en na een Nederlandse overwinning concluderen dat de schaatsen van Kramer blijkbaar de beste zijn. Toch wordt in de schaatswereld wel enig belang gehecht aan, naast goed kunnen schaatsen, ook goede schaatsen. In de jaren negentig veroorzaakte de uitvinding en introductie van de klapschaats een lawine aan Nederlandse overwinningen en een regen van wereldrecords.

In bridge zien we iets soortgelijks plus een golfbeweging door de tijd. In de jaren zestig won het toenmalige Italiaanse Blue Team (met onder anderen Belladonna, Forquet en Garozzo) zowat alles wat er te winnen viel. Deze successen werden door velen toegeschreven aan hun vernieuwende biedsystemen, zoals de Romeinse Klaver en de Napolitaanse Klaver. Als gevolg hiervan ontstond in de bridgewereld veel belangstelling voor biedsystemen en conventies en gingen velen systemen zoals de Italiaanse spelen.

Als reactie hierop volgde in de jaren na de ‘pensionering’ van het Blue Team een terugkeer naar simpeler biedsystemen op natuurlijke basis, zoals in Nederland het in die tijd populaire Acol. Experts stelden eind vorige eeuw soms dat een biedsysteem een aandeel in iemands bridgeresultaten kon hebben van hooguit enkele procenten.

Sinds de millenniumwisseling zien we echter weer een kentering. Waar in de wereldtop de spelers voor wat hun algemene bridgecompetenties betreft aan elkaar gewaagd zijn – tenzij ze vals spelen, maar dat is een ander verhaal – wordt aan biedsystemen weer meer belang gehecht en eerder een doorslaggevende invloed toegedicht. De complexiteit en kunstmatigheid van biedsystemen neemt weer toe. Binnen de Nederlandse kernploeg schijnt ooit gezegd te zijn: “Als je 1♣-1♦ speelt als ‘gewoon reëel’, dan ben je niet ambitieus genoeg!” (Met als gevolg rode oortjes bij een kernploegpaar dat 1♣-1♦ als gewoon reëel speelt.)

Een andere tendens van deze eeuw is beslissingen op het gebied van systeem en strategie in bridge te baseren op onderzoek in plaats van, zoals in de vorige eeuw, op meningen van experts, die het vaak onderling roerend oneens waren, maar die het meestal niet nodig vonden hun meningen te onderbouwen of andere meningen zelfs maar te noemen. Zulk modern onderzoek kan plaatsvinden aan de hand van databases met gespeelde spellen of aan de hand van computersimulaties. Er komen vaak verrassende zaken uit.

Om al deze redenen is dit initiatief uit Italië, bij uitstek een land met een historie van vernieuwing in biedsystemen en conventies, iets wat goed past in de tijdgeest. Wij zijn benieuwd of het een succes wordt, maar we hopen van wel en aan IMP zal het niet liggen.