Über de Grenze

Een van de plaatsen die ik nog altijd wilde bezoeken, naast het treinstation van Klimmen-Ransdaal, Patagonië en Vladivostok met de Trans Siberië expres was Weimar. Het bezoek heeft vooral een hoog cultuur snuif gehalte en ik zal je niet vermoeien met de IKEA achtige uitstallingen in het Bauhaus, mooie verhalen van Goethe of Schiller of zelfs de moderne architectuur van Henry van de Velde.

Op deze plek gaat het over bridge!
Ik zit op een bankje voor het station in de zon en een oudere man benadert me. Zijn vraag of ik bridge zal ongetwijfeld te maken hebben met de tas van Strasbourg 2023 die naast me ligt. Als ik vertel dat ik weleens een kaartje leg, nodigt hij me uit voor een spelletje die avond.

Je kunt maar zoveel cultuur snuiven voor je de bridgekriebel weer voelt en ik ben blij om weer een potje te kunnen kaarten. De lokale clubavond kleurt net als bij ons grijs, maar de dresscode is formeler en het aantal fonkelende juwelen is voldoende om een kleine juwelier een goede omzet te geven.

We flansen een systeempje in elkaar en beginnen. Wat opvalt, is dat na een 1 opening de partner zwei of drei roept. Deze innovatieve manier van alerteren toont het aantal beloofde kaarten in die kleur. Als ik dat ook doe na een 1 (fünf) opening van mijn maat, kijkt iedereen me vreemd aan.

Het spelen gaat lekker:

Ik open de zuidhand met 1 (zwei) en mijn partner biedt 1 en belooft harten. Oost biedt 1 en ik wacht even op een alert, maar die komt niet. Ik bied dan maar 2. Partner steunt met 3 en als ik met 3 informeer naar een stop biedt hij 3.

Het lijkt erop dat hij geen waarden in harten heeft en dat is goed nieuws. Optimistisch gestemd door, het is vakantie, de tweede halve liter bied ik enthousiast 5. Dat laatste bod komt niet door de keuring, want west doubleert.

Na B bekijk ik de dummy en met een zekere hartenverliezer en het verwachte vervelende troefzitsel zie ik de toekomst somber in. Oost neemt B over en casht ook een tweede harten. Ik troef en speel A. Mijn vermoeden wordt bewaarheid, west heeft vier troeven.

Maar goed, ik ben nog niet down. Na troefaas volgt een ruiten naar de vrouw en A. Met een schoppen kom ik in de hand en troeft de derde ruiten in noord. Als dat allemaal goed gaat, speel ik twee hoge schoppen eindigend in de dummy. Ook daarop moet west bijlopen.

Ik weet dat west nog drie troeven heeft en een rode kaart. Dat moet een harten zijn om mijn contract te kunnen maken. Ik troef de derde harten en ga van slag met een kleine troef. West mag die slag hebben, maar moet in slag twaalf in mijn vork spelen: 550!

Ik begin in de derde hand met 1 en nadat west erin vlamt met 3 springt mijn maat, hij ligt minstens een halve liter op me voor, naar 4. Ik heb wat over, maar lang niet genoeg voor een slempoging. Na de uitkomst van H zie ik dat mijn voorzichtigheid op zijn plaats was. Zonder ongelukken zijn er net tien slagen.

Ik neem de start en speel twee hoge troeven in de hand. Een domper nu west de tweede ronde renonceert. Het betekent dat ik een vast troefverliezer heb. Er valt weinig te doen en de enige optie is proberen de kleine troefjes te maken. Met vijf topslagen en vijf troeven ben ik er dan ook.

In slag vier speel ik een kleine ruiten voor west. Het klaverenvervolg neem ik in de dummy, cash ook de andere hoge klaveren en speel ruiten. Het baat oost niet om te troeven, ik gooi de klaverenverliezer. Oost doet afstand van een schoppen en ik scoor een klein troefje.

Het vervolg spreekt voor zich. Met zes slagen in de tas cash ik de twee hoge schoppen en steek over naar H. De vierde ruiten volgt en oost is kansloos. Hij zit met de hoge troef die hij natuurlijk kan spelen, maar dan heb ik de vijfde troef hoog en mijn tiende slag. In de praktijk peinst oost een tijdje en gooit weer een schoppen. Ik troef en geef de rest aan de verdediging.

Wunderbar!

Naschrift redactie:

Peter schrijft een wekelijkse column op zijn eigen bridge-website www.drienbridge.nl. Neem daar vooral eens een kijkje. Er staat ook een link naar de site op onze Externe links pagina.